دی ترت بوتیل پراکسید یک آغازگر و یک آغازگر مهم در سنتز پلیمرها است که کاربردهای وسیعی در سنتز آلی دارد. به طور گسترده به عنوان آغازگر برای رزین های مصنوعی، حساس کننده نور برای پلیمریزاسیون نوری، عامل ولکانیزاسیون برای لاستیک، افزودنی دیزل، و همچنین به عنوان یک عامل اتصال عرضی برای پلی استر غیر اشباع و لاستیک سیلیکون استفاده می شود.
روش های سنتز دی ترت بوتیل پراکسید شامل سنتز کاتالیز شده با قلیایی، سنتز کاتالیز شده با اسید، سنتز کاتالیز شده فلز و سنتز خود اکسیداسیون است. دی ترت بوتیل پراکسید یک پراکسید آلی است. پراکسیدهای آلی حاوی پیوند پراکسید هستند که ممکن است منجر به خطر تجزیه شود. می تواند در دماهای پایین تر تجزیه شود، مقدار زیادی گرما آزاد کند و یک واکنش خود شتاب دهنده را تشکیل دهد. فرار حرارتی یا حتی انفجار حرارتی رخ می دهد.
با در نظر گرفتن فعالیت نسبی (DTBP) به عنوان هدف تحقیق، ترکیب محصولات پیرولیز مورد بررسی قرار گرفت و یک رابطه خطی بین منطقه اوج استون محصول اصلی تجزیه در اثر حرارت و مقدار پراکسید دی ترت بوتیل پیدا شد. با استفاده از این رابطه می توان میزان پراکسید هیدروژن را در همان دمای تبخیر تعیین کرد. ما دماهای ورودی مختلفی را برای مطالعه رابطه بین باقیمانده و دما انتخاب کردیم. تحقیقات نشان داده است که با افزایش دمای ورودی، درجه تجزیه افزایش می یابد و تجزیه در 300 درجه کامل می شود. دقت روش تجزیه حرارتی کمی کمتر از روش استاندارد داخلی است، اما دامنه کاربرد آن گسترده تر از روش استاندارد داخلی است، به ویژه برای تجزیه و تحلیل پراکسیدهایی که به راحتی تجزیه می شوند و تبخیر آنها دشوار است. اگرچه انواع ستون های کروماتوگرافی مورد استفاده برای تجزیه و تحلیل کمی و کیفی متفاوت است، محصولات تجزیه حرارتی کاملاً یکسان هستند.
روش سنتز سنتی به دو مرحله تقسیم می شود: اول، 27.5 درصد پراکسید هیدروژن و 85 درصد ترت-بوتیل الکل با 70 درصد اسید سولفوریک اکسید می شوند تا ترت بوتیل هیدروپراکسید به دست آید. در این دو مرحله ترت بوتیل الکل و ترت بوتیل هیدروپراکسید با اسید سولفوریک واکنش داده و دی ترت بوتیل هیدروپراکسید به دست می آید. دمای عملیاتی برای این فرآیند باید یک حمام یخ باشد. بوتانول به آرامی به سیستم واکنش اضافه می شود. در طول فرآیند تزریق، به هم زدن قوی نیاز است. در طول فرآیند چکیدن، دمای سیستم نباید از 5 درجه تجاوز کند. به دلیل آزاد شدن مقدار زیادی گرما از واکنش، سرعت همزدن بسیار آهسته است و منجر به گرمای بیش از حد موضعی می شود. اگر دما خیلی سریع افزایش یابد.